Reizen en thuis zijn / Traveling and being home

ENGLISH BELOW

Grappig hoe je soms op onverwachte momenten ineens ziet dat er iets is veranderd. Na drie maanden onderweg te zijn geweest in verschillende landen, van huis naar huis, van cultuur naar cultuur en steeds veranderende talen, begin ik naar „thuis“ te verlangen. Waar ik drie jaar geleden nog overal heen vloog omdat ik me nergens thuis voelde, merk ik dat ik inmiddels een „thuis“ gevonden heb. Het verwarrende hieraan is dat dit thuis in een ander land is dan waar ik vandaan kom en ook nog eens in een ander land dan waar mijn man vandaan komt. Hierdoor missen we altijd mensen, waar we ook zijn; zijn er altijd belangrijke of toffe dingen waar we niet bij kunnen zijn. Maar ondanks het gevoel van altijd ergens anders ook dingen hebben, heb ik toch een thuis gekregen. Ook al heb ik de afgelopen drie jaar meer gereisd en ben ik meer weg geweest van mijn woonplaats dan in totaal in de 18 jaar ervoor, toch is er op een of andere manier een gevoel van thuis ontstaan, een gevoel van „ergens horen“. De laatste tijd heb ik hierover nagedacht; wat maakt dat ik me thuis voel in Noorwegen, op een klein eilandje vlakbij de kust; een plek waar noch mijn familie niet woont, noch mensen en vrienden zijn waar ik al mijn hele leven mee optrek, waar ik helemaal niks mee had voor ik er twee jaar geleden voor het eerst kwam. Hoe kan het dat dit mijn „thuis“ is geworden? Afgezien van de toffe mensen, de prachtige locatie en alle andere gave dingen op ons eilandje, denk ik dat de belangrijkste reden waarom ik me „thuis“ voel is dat ik mijn plek gevonden heb met God. Aangezien ik weet dat zolang ik dichtbij God blijf, ik thuis ben waar ik ook ben. De keerzijde is echt dat het ook zo is dat wanneer ik geen tijd met God doorbreng (zoals je met elke relatie nodig hebt) ik me steeds rustelozer ga voelen waar ik ook ben. Wanneer ik dicht bij Hem blijf, geeft Hij me Zijn rust en vrede in welke situatie ik me ook maar bevind. Soms lijkt het niet te lukken, soms voel ik me zo rusteloos en alsof ik nergens echt meer bijhoor, maar ik weet dat zodra ik me weer naar God draai dat Hij me vrede geeft en het gevoel ergens mij te horen. Dit gevoel van ergens horen geeft zekerheid en stabiliteit, zelfs in een leven van constant op pad zijn en waar de toekomst niet altijd zeker is. Waarom dan Noorwegen? Omdat ik denk dat dat de plek is waar God me geroepen heeft, wanneer je je zekerheid in God hebt en je bent waar Hij je roept, dan voel je je thuis. In een plek investeren maakt dat je je thuis zult gaan voelen, ook al zijn er andere plaatsen waar je ook graag zou willen zijn.
En daarnaast is er nu de toffe nieuwe gedachte dat ik nu ik getrouwd ben, niet alleen thuis ben waar ik ook maar ben als ik dicht bij God blijf, maar daarnaast is er ook iemand die (in principe, tenzij we natuurlijk naar andere plekken reizen :P) er altijd is. Nog een beetje extra stabiliteit in een leven met veel reizen en families die niet om de hoek wonen.

Maar ondanks dat alles, ben ik er klaar voor om terug te gaan naar Noorwegen; naar de plek waar Flurin en ik allebei de taal redelijk spreken, waar we allebei vrienden hebben en waar we al mensen kennen, waar we een relatief duidelijke taakomschrijving hebben en een soort van dagritme hebben, terug naar de plek waar ik me echt „thuis“ voel. Al is het ook met pijn in het hart om weer weg te gaan van vrienden en familie in Nederland en nieuwe vrienden en familie in Zwitserland. Ik gok dat het zo wel zal blijven, het altijd afscheid nemen met een bezwaard hart, maar dat maakt het des te belangrijker om een plek te hebben die ik „thuis“ kan noemen.











Funny how sometimes on unexpected moments one sees something changed. After three months of being on the road in different nations, from house to house, from culture to culture and constantly changing languages, I am starting to long to go „home“. Where I still flew all over the place three years ago because I didn’t feel like I belonged anywhere, now I notice I have found a „home“. The confusing part however is that this home is in a different nation than I’m from and also in another nation than where my husband’s from. This causes us to always miss people, wherever we are; always miss important or cool things because we simply can’t be there. But besides the feeling of always having things other places as well I got a home. Besides traveling more and being gone from the place I live more during the last three years than in total during the 18 years before, somehow I got a sense of „home“, a feeling of belonging. Lately I have been thinking about this: what makes that I feel at home in Norway, on a small island close to the coast: a place where neither my family lives, nor the people and friends who I used to be around my whole life, a place where I didn’t even have any connection with before I came there about two years ago. Then how is it possible that this became „home“? Besides the cool people, the beautiful location and all the other nice things on our island, I think the most important reason why I feel at „home“, is because I found my place with God. Since I know that as long as I stay close to God, I am home wherever I am. However also the other way around, when I don’t have time with God (like you need with any relationship) I will start feeling restless no matter where I am. When I stay close to Him He gives me His rest and peace no matter in what situation. Sometimes it doesn’t work, sometimes I just feel so restless and like I don’t belong anywhere anymore, but I know that as soon as I turn back to God He will give me the peace and the sense of belonging. This sense of belonging gives security and stability, even in a life full of traveling and where the future is not always secured. Why Norway? Because I think that’s the place where God called me, when you have your security in God and you are where He calls you to be, then you will feel at home. Investing in a place makes that you will start feeling at home, despite having other places where you would also like to be.
And then there is now the cool new thought that as I am married now, I don’t only have my home wherever I am because of God, but besides that there is also someone who (at least in theory, as long as we don’t travel different places :P) is always there as well. A bit of extra stability in a life full of travels and families on a distance.

But despite everything, I am ready to go back to Norway; to the place where Flurin and I both speak the language fairly good, where we both have friends and where we already know people, to a fairly clear job description and some kind of day rhythm, back to the place where I do really feel „at home“. It is however also bitter sweet to leave friends and family again in the Netherlands and new friends and family in Switzerland. I guess it will always be like this, saying goodbye with a sad heart, but that makes it even the more important to have a place I can call „home“.