Keerzijde Van De Medaille / Flipside Of The Coin
Blijf op de hoogte en volg Rieneke
07 Juni 2015 | Noorwegen, Kristiansand
ENGLISH BELOW
“Hoe gaat het met je?” – Een grappige vraag, hoe gaat het eigenlijk met mij?
Het is zondagmorgen, gisteravond keek een hele groep van hier de finale van de Champion's League maar ik niet. Ik ben vroeg naar bed gegaan. Ik ben de laatste tijd vaak moe;
Moe van alle gedachten die in mijn hoofd om zendtijd vragen. Hoe langer ik in Noorwegen woon, hoe meer ik me thuis ga voelen. Dit is mijn thuis, mijn plekje, mijn thuisbasis. Maar tegelijkertijd zie ik hoe lastig het in de praktijk is om contact te onderhouden met de mensen in Nederland en mijn internationale vrienden. We zijn allemaal druk en het blijft lastig om op de hoogte te blijven, ik denk van beide kanten.
Moe omdat dingen niet altijd gaan zoals ik ze zou willen, net zoals in het echte leven: heel gewoon.
Moe omdat hoe serieuzer mijn vriend en ik aan de toekomst denken, hoe meer ik me realiseer dat dit betekent dat in ieder geval één van ons niet in onze eigen cultuur zal zijn. Dat we altijd mensen die ons erg na zijn zullen missen. Dat we vaak belangrijke mijlpalen zullen missen van goede vrienden en familie.
Op zulke momenten herinner ik me een vraag die ik kreeg van een man op een Alpha-avond in Nederland waar we een praatje hadden. “Jullie lijken zo hoog op een top te zijn, maar ik voel me vaak meer in een dip, beneden in een dal. Hoe ga jij om met dalen, wanneer je niet hoog op een top bent?” Mijn antwoord aan hem was: “Dan probeer ik mijn ogen op God te richten en worstel ik me door het dal heen. Het leven is niet altijd leuk, maar als ik me op God blijf focussen (op de top en in dips) dan kom ik erdoorheen.”
Ik maak ontzettend gave dingen mee en krijg kansen die de meeste 20-jarigen niet krijgen. Zo ben ik de afgelopen twee maanden in Nederland en Litouwen geweest voor een korte periode. Op beide plekken heb ik zoveel prachtige mensen ontmoet, gezien wat een gave projecten mensen bij betrokken zijn en toffe nieuwe plekken ontdekt! Het is zo bemoedigend om mensen te ontmoeten en mijn verhalen te kunnen vertellen, maar ook om verhalen te horen van anderen en voor een korte periode samen ervaringen op te kunnen doen en dingen te beleven. Maar er is ook een keerzijde van dit leven, een keerzijde die minder leuk is.
Op zulke momenten moet ik de keuze maken om nog steeds mijn ogen op God te richten, moet ik ervoor kiezen om me 100% in te zetten en te investeren in zoveel mensen die ik binnenkort niet meer zal zien of mensen die ik graag zou willen zien maar die nou eenmaal niet bepaald “om de hoek” wonen. Het hoort bij het leven dat er ups en downs zijn: de ups, gave ervaringen en de prachtige mensen die ik leer kennen, maken de downs het waard om doorheen te worstelen.
Het antwoord op de vraag “Hoe gaat het met je?” is dan ineens niet zo makkelijk meer. Het gaat goed met mij, maar hoog op een top? Nee dat ben ik zeker niet.
“How are you doing?” – A funny question, how am I actually doing?
It is Sunday morning, yesterday evening a big group of our base watched the Champion's League finals but I didn't. I went to bed early. Lately I have been tired a lot;
Tired of all the thoughts that are asking for time to process. The longer I live in Norway, the more I feel at home here. This is my home, my place, my home base. But at the same time I see how hard it turns out to be to stay in touch with people in the Netherlands and my international friends. We're all busy and it's not that easy to stay up to date, I think from both sides.
Tired because things don't always happen like I want them to, just like in real life: very normal.
Tired because the more serious my boyfriend and I think about the future, the more I realize this means that at least one of us will not be in our own culture. That we will always miss people that mean a lot to us. That we will often miss important landmarks of good friends and family.
In these kind of moments I get reminded of a question I got from a man at an Alpha-evening in the Netherlands where we shared. “You seem to be so high up there, but I often feel more down in a valley. How do you deal with valleys, when you don't feel like you are so high up there?” My answer to him was: “In that case I always try to focus on God and I work through it. Life isn't always fun, but as long as I keep focussing on God (when I am high op there and in valleys) I get through them.”
I experience cool things and I get opportunities most twenty-year-old's don't get. I've been in the Netherlands and in Lithuania for a short period of time during the last two months. In both places I met so many amazing people, saw the great ministries people are involved in and discovered fancy new places! It is so encouraging to meet people and to share my stories, but also to hear the stories of others and to experience things together for a short period of time. But there is also a flipside to this life, a flipside which is less fun.
In those moments I need to make the decision to keep my eyes on God, I have to choose to give a 100% and to invest in many people who I won't see anymore soon or people who I would like to see but who happen to not really live “around the corner”. It's part of life to have ups and downs: the ups, amazing experiences and the beautiful people I get to know, make the downs worth working through.
Then suddenly the answer to the question “How are you doing?” is not that easy anymore. I am doing good, but high up there? That is something I am definitely not.
“Hoe gaat het met je?” – Een grappige vraag, hoe gaat het eigenlijk met mij?
Het is zondagmorgen, gisteravond keek een hele groep van hier de finale van de Champion's League maar ik niet. Ik ben vroeg naar bed gegaan. Ik ben de laatste tijd vaak moe;
Moe van alle gedachten die in mijn hoofd om zendtijd vragen. Hoe langer ik in Noorwegen woon, hoe meer ik me thuis ga voelen. Dit is mijn thuis, mijn plekje, mijn thuisbasis. Maar tegelijkertijd zie ik hoe lastig het in de praktijk is om contact te onderhouden met de mensen in Nederland en mijn internationale vrienden. We zijn allemaal druk en het blijft lastig om op de hoogte te blijven, ik denk van beide kanten.
Moe omdat dingen niet altijd gaan zoals ik ze zou willen, net zoals in het echte leven: heel gewoon.
Moe omdat hoe serieuzer mijn vriend en ik aan de toekomst denken, hoe meer ik me realiseer dat dit betekent dat in ieder geval één van ons niet in onze eigen cultuur zal zijn. Dat we altijd mensen die ons erg na zijn zullen missen. Dat we vaak belangrijke mijlpalen zullen missen van goede vrienden en familie.
Op zulke momenten herinner ik me een vraag die ik kreeg van een man op een Alpha-avond in Nederland waar we een praatje hadden. “Jullie lijken zo hoog op een top te zijn, maar ik voel me vaak meer in een dip, beneden in een dal. Hoe ga jij om met dalen, wanneer je niet hoog op een top bent?” Mijn antwoord aan hem was: “Dan probeer ik mijn ogen op God te richten en worstel ik me door het dal heen. Het leven is niet altijd leuk, maar als ik me op God blijf focussen (op de top en in dips) dan kom ik erdoorheen.”
Ik maak ontzettend gave dingen mee en krijg kansen die de meeste 20-jarigen niet krijgen. Zo ben ik de afgelopen twee maanden in Nederland en Litouwen geweest voor een korte periode. Op beide plekken heb ik zoveel prachtige mensen ontmoet, gezien wat een gave projecten mensen bij betrokken zijn en toffe nieuwe plekken ontdekt! Het is zo bemoedigend om mensen te ontmoeten en mijn verhalen te kunnen vertellen, maar ook om verhalen te horen van anderen en voor een korte periode samen ervaringen op te kunnen doen en dingen te beleven. Maar er is ook een keerzijde van dit leven, een keerzijde die minder leuk is.
Op zulke momenten moet ik de keuze maken om nog steeds mijn ogen op God te richten, moet ik ervoor kiezen om me 100% in te zetten en te investeren in zoveel mensen die ik binnenkort niet meer zal zien of mensen die ik graag zou willen zien maar die nou eenmaal niet bepaald “om de hoek” wonen. Het hoort bij het leven dat er ups en downs zijn: de ups, gave ervaringen en de prachtige mensen die ik leer kennen, maken de downs het waard om doorheen te worstelen.
Het antwoord op de vraag “Hoe gaat het met je?” is dan ineens niet zo makkelijk meer. Het gaat goed met mij, maar hoog op een top? Nee dat ben ik zeker niet.
“How are you doing?” – A funny question, how am I actually doing?
It is Sunday morning, yesterday evening a big group of our base watched the Champion's League finals but I didn't. I went to bed early. Lately I have been tired a lot;
Tired of all the thoughts that are asking for time to process. The longer I live in Norway, the more I feel at home here. This is my home, my place, my home base. But at the same time I see how hard it turns out to be to stay in touch with people in the Netherlands and my international friends. We're all busy and it's not that easy to stay up to date, I think from both sides.
Tired because things don't always happen like I want them to, just like in real life: very normal.
Tired because the more serious my boyfriend and I think about the future, the more I realize this means that at least one of us will not be in our own culture. That we will always miss people that mean a lot to us. That we will often miss important landmarks of good friends and family.
In these kind of moments I get reminded of a question I got from a man at an Alpha-evening in the Netherlands where we shared. “You seem to be so high up there, but I often feel more down in a valley. How do you deal with valleys, when you don't feel like you are so high up there?” My answer to him was: “In that case I always try to focus on God and I work through it. Life isn't always fun, but as long as I keep focussing on God (when I am high op there and in valleys) I get through them.”
I experience cool things and I get opportunities most twenty-year-old's don't get. I've been in the Netherlands and in Lithuania for a short period of time during the last two months. In both places I met so many amazing people, saw the great ministries people are involved in and discovered fancy new places! It is so encouraging to meet people and to share my stories, but also to hear the stories of others and to experience things together for a short period of time. But there is also a flipside to this life, a flipside which is less fun.
In those moments I need to make the decision to keep my eyes on God, I have to choose to give a 100% and to invest in many people who I won't see anymore soon or people who I would like to see but who happen to not really live “around the corner”. It's part of life to have ups and downs: the ups, amazing experiences and the beautiful people I get to know, make the downs worth working through.
Then suddenly the answer to the question “How are you doing?” is not that easy anymore. I am doing good, but high up there? That is something I am definitely not.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
