Afsluiting en prep, the show goes on!

Afgelopen week was een rare week..

We zijn zaterdag aangekomen, de reis duurde een goede rijdag extra dan we verwacht/gehoopt hadden.
De eerste dagen hadden we debriefing dat houdt in dat we een persoonlijk exit-interview hebben (gesprek over hoe outreah ging etc.) en een teamdebriefing (met je outreach team terug kijken op hoe alles ging).
Dat was heel goed, vooral de teamdebriefing gaf wat ruimte om als een team na te denken over wat er afgelopen twee maanden gebeurd is.

Vervolgens gingen we dinsdag beginnen met stateside prep (voorbereidingen). Stateside is door verschillende staten in Amerika trekken bij kerken, scholen en jeugdgroepen etc. langs en vertellen over wat we gedaan hebben. Dus de prep houdt in, verhalen voorbereiden met toneelstukjes, liederen, gesproken woord (monoloog met heel intense emoties, echt heel gaaf om te horen!) etc.

Ik ga met mijn team naar de staten Ohio, Indiana en Michigan. Voor degenen die geen topografie hebben gehad over de Staten van Amerika, dat zijn min of meer de staten in het midden van de States ;) We gaan morgen vertrekken, een rit van zes uur ongeveer en dan nog verschillende rij uren van locatie naar locatie. We hebben een zeer enthousiaste leider, dus we hebben 28 events in 7dagen! Hoewel als je drie optredens hebt op dezelfde school geldt dat als drie events, maar dan nog! En hij zoekt nog steeds naar meer events, haha! Deze events zijn onder andere naar scholen, kerken en praktisch werk doen, geen idee wat precies! XD ooh ywam :)

Ik heb er nu inmiddels wel zin in en min of meer weer gewend aan de groep hier. Maar de eerste dagen had ik het daar heel lastig mee, ik kon mijn draai niet vinden, zat niet goed in mijn vel en had het gevoel dat ik met niemand hier een echt connectie had, behalve mijn Mexico-team. En ik had een aantal dingen waarmee ik aan het worstelen was en ik had het gevoel dat ik daar helemaal alleen in stond. Tot woensdagmorgen tijdens de start van de dag iemand voorstelde dat mensen die het gevoel hadden dat ze gebed nodig hadden hun hand op zouden steken en dan voor diegenen gaan bidden. Ik verbaasde mezelf door mijn hand op te steken en toen er een paar mensen met me gebeden hadden, voelde ik me beter. Gewoon te weten dat er mensen waren die naast me stonden en me niet alleen laten vechten dat veranderde een boel. Maar ik moet nog steeds een vlaag van negativiteit ofzo doorbreken. Het is echt apart om die negativiteit weer te voelen, ik had daar eerder wel heel veel last van. Niet lekker in mijn vel zitten, buitengesloten voelen terwijl niemand dat doet, me isoleren van anderen en negatief denken over mezelf. Maar nu terugkijkend heb ik er afgelopen maand ofzo helemaal niks van gemerkt en dat wil ik eigenlijk graag zo houden! :P dus dat is iets waar ik op dit moment nog een beetje mee aan het vechten ben en daarnaast zijn er een aantal dingen waar ik gewoon in mijn hoofd mee bezig ben, zoals wat ga ik doen als ik weer terug ben in Nederland (studie, verder in ywam, werken.. Zoveel opties :O) en hoe zal het zijn om weer in Nederland te wonen, cultuurshockwijs enzo.. Dus jaa mijn hoofd draait overuren zeg maar xD

Maargoed, het is inmiddels kwart over tien hier en om zeven uur morgenochtend moet ik klaar staan, gepakt en al, om te vertrekken richting Michigan! Mijn volgende blog zal waarschijnlijk mijn laatste blog zijn in de States, echt bizar om over na te denken! :O
Volgende blog over anderhalve week ongeveer, vlak na graduation op twaalf maart. :)

Latersss!