Einde van outreach! :(

Allereerst wil ik iedereen die gereageerd heeft op mijn vraag in mijn vorige blog bedanken! Het is echt fijn om feedback te krijgen, dus dank jullie wel! En jullie reacties waren ook erg bemoedigend, dat had ik de eerste dag hier echt nodig, maar dat lezen jullie verderop in mijn blog wel :P

Dit is alweer mijn laatste blog over outreach! Het is heel bizar om te denken dat ik nu ook het tweede deel van dts heb afgesloten.. Nog maar één deel te gaan!
Terwijl ik dit typ, is het donker buiten. We zitten in ons busje en de helft van de mensen ligt te pitten! We zijn na outreach zo gewend aan elkaar dat we gewoon een hoopje kussens en mensen zijn op de achterste bank. Haha, toch een voordeel dat we geen jongens studenten in ons team hebben! Dat zou best awkward zijn :P

Maargoed eerst over onze laatste week in Juarez.
We kwamen donderdagavond aan in Juarez na twee busritten van twaalf uur. Gelukkig waren het behoorlijk luxe tourbussen :) 
Vrijdag hadden we een dag vrij, waar we hard aan toe waren! Vanaf het begin van Mazatlan zijn we non-stop doorgegaan.. Dus die was heel welkom :)
En 's avonds zouden we voor het eerst de kinders weer zien. Ik keek er eigenlijk helemaal niet naar uit; ik was ontzettend moe, had geen zin om blij te doen ofzo en had een boel om over na te denken en te verwerken van Mazatlan.. En met vier dagen zouden we alweer vertrekken, dus ik zou alleen maar weer een stukje van mijn hart verliezen.. Dus ik ging met tegenzin naar het avondeten. Haha, God had alleen een verrassing voor mij daar! Had ik jullie verteld over de jongen die tussen ons eerste en tweede bezoek aan Rancho, het huis moest verlaten? Ik maakte me zorgen om hem en vond het spanned om de kinderen weer te zien, bang dat er weer een weg was.
Maar toen ik in de eetzaal binnenkwam, voelde ik allereerst zoveel blijdschap om alle kinderen weer te zien! Haha, ik had echt dat "oma-moment"; oh wat ben je gegroeid! En toen kwam de verrassing, aan de tweede tafel vanaf de deur, zat namelijk die jongen! Ik moest echt vijf keer kijken voor ik mijn ogen durfde te geloven, maar het was hem echt! Hij was weer teruggekomen naar Rancho. Ik was zo ontzettend blij, maar ik wilde deze blijdschap niet aan de kinderen laten zien. Dus tijdens het eten deed ik gewoon en liet ik mijn blijdschap over de kinderen zien en zodra we weg konden van het eten, ben ik naar buiten gelopen en heb ik gedanst, gesprongen, gegild en keihard gelachen van blijdschap! Ik was zo blij dat hij terug was in de veilige omgeving, waar hij geliefd is en er voor hem wordt gezorgd.
Ik denk dat ik een klein beetje God's blijdschap voelde als er iemand terug keert naar Hem! Een klein beetje en daarvan explodeerde ik al helemaal. Haha!

Het was moeilijk om te zien dat deze jongen in het begin helemaal geen contact maakte met ons. Gelukkig werd dat gaandeweg beter! :) 

De zaterdag en zondag hebben we gewoon als staff gewerkt op Rancho. Maandag tot en met woensdag hebben we min of meer het huis "gerund"! De familie van onze leiders runt het huis namelijk, maar zij kunnen nooit met familie weg, aangezien ze niet genoeg staff hebben dat de hele familie in één keer weg kan. Maar nu wij er waren kon dat wel, dus ze hebben met vertrouwen hun "kinderen" in onze handen achter gelaten!
Het was een heel gave maar ook pittig en leerzame ervaring.
Ik zal van alledrie een voorbeeld geven :P
Iets dat heel gaaf was, was mijn interactie met een van de jongens van 5 jaar oud; Diego*. (Maria en ik hebben de hele tijd jongens gestafft) op een avond kwam een andere jongen naar mij toe, dat Diego Juan* (een andere jongen uit het huis) gebeten had in zijn arm. Dus ik haalde John erbij voor vertaling en heb samen met John met beide jongens gepraat. We hebben een hele tijd met de twee jongens gepraat en het kwam erop neer dat Juan in Diego's zijn persoonlijke ruimte was gekomen en Diego had als reactie niks gezegd maar hem gebeten. Dus Juan heeft zijn excuses aangeboden, Diego heeft zijn excuses aangeboden, we hebben Diego verteld het volgende keer met woorden op te lossen en vervolgens gaven ze elkaar een verzoeningsknuffel! Heel cool, maar cooler was de volgende dag! 
Weer vlak na het avondeten kwam Diego naar me toe rennen dat een andere jongen hetzelfde deed als Juan gister, maar deze keer kwam Diego naar ons in plaats van te vechten! Dat was echt cool om te zien dat de tijd die we de dag ervoor in hem geinvesteerd hadden, ook daadwerkelijk een verschil had gemaakt! :) 
Iets dat heel pittig was, was communicatie. We hebben meerdere momenten gehad waar dat fout ging. Er was namelijk een team met allemaal tieners om nieuwe gebouwen te bouwen. Die wilden ook interactie met de kinderen. Het enige was dat ze niet luisterden naar onze correcties en hun staff niet naar ons communiceerde wat ze (buiten hun vastgestelde programma!) met de kinderen wilden doen. Dus dat was behoorlijk wat frustratie.. Uiteindelijk hebben we het redelijk goed opgelost en geleerd dat je soms voor de algemene goede sfeer los moet laten en je rechten moet opgeven..
Iets wat ik geleerd heb, is dat het niet leuk is om kinderen te straffen, zoals een vijf-minuut-time-out van spelen. En op het moment zelf haten de kinderen je. En dat laten ze je zien (ja, zo zijn kinderen..). Maar uiteindelijk respecteren ze je meer en weten ze dat je genoeg om ze geeft om tijd te investeren om ze te corrigeren. En dat merk je ook, gelukkig! (Ja, papa en mama ik ga steeds meer respect krijgen voor hoe jullie me hebben opgevoed ;) ) en ik was min of meer de persoon die de kinderen strafte. Haha, omdat de anderen het geen leuke rol vonden, ik ook niet maar whatever. Ik had wel goede gesprekjes daarna met de kinderen om te kijken of ze snapten wat er fout was gegaan. ;) 

Oh en twee grappige momenten die ik jullie niet wil onthouden:
'S Avonds vertellen we altijd een verhaal uit de bijbel of een getuigenis aan de kinderen. Dus Maria en ik deden dat voor de kinderen. Dan kiezen we altijd één van de jongens om voor ons te vertalen. De laatste avond gaf ik (in het Spaans) de opdracht om in bed te gaan liggen en stil te zijn voor het verhaal. En toen begon Chris (de vertaler van de avond) mijn opdrachten naar het Engels te vertalen. Dus dat was grappig en toen besloten we de deal te maken dat ik mijn verhaal in het Spaans zou vertellen en hij mij naar Engels ging vertalen! Dus zo gezegd, zo min of meer gedaan! Ik heb ongeveer de helft (!!!!) in het Spaans verteld en de woorden die ik niet wist in het Engels. Mijn Spaans gaat echt stukken vooruit :) 
Een ander mooi moment was toen een van de oudere jongens een ander vroeg waar hij zijn bril had verstopt (in het Spaans). Ik had net de dag ervoor het woord voor bril geleerd. Dus ik vroeg de jongen waar hij de bril had gelaten. Gevolg: een heel verbaasd gezicht waarom ik hem verstond. Dus ik antwoordde dat ik Spaans prima versta. Haha, toen kreeg ik ineens veel meer repect :)

Al met al heb ik een gave tijd gehad tijdens mijn outreach en ik heb superveel geleerd! Nu dus alleen de terugreis nog;

Vanochtend zouden we 's ochtends vroeg vertrekken, maar toen bleek dat er een mega (jawel sneeuw!!) sneeuwstorm precies over onze weg trok. Met 35cm sneeuw en ijs. Wat we hebben met sneeuw, een soort magneet voor dikke sneeuwbuien ofzo, ik weet het niet!
Dus na wat heen en weer gedenk, besloten we om een omweg te nemen dus dat betekent vandaag 12 uur rijden en morgen ongeveer 14 uur in plaats van twee keer 12 uur. 
Vanochtend begon goed met vier uur kwijt, bij de grens, er was iets fout met mijn permit (toestemming om daadwerkelijk de States in te gaan nadat je visum hebt, ik zal jullie niet met de details vervelen!) omdat toen we Mexico inkwamen een douanebeambte me iets verkeerds vertelde. Dus om twee uur 's middags vertrokken we eindelijk vanuit El Paso. Op weg naar Dallas, Texas om te verblijven in het huis van de vader van mijn outreachteammaatje, Emily! 

De komende week is evaluatie van outreach, voorbereiden voor stateside en op stateside. Dat wil zeggen door de States reizen en optredens geven en vertellen over wat we gedaan hebben tijdens outreach in kerken etcetera! 
Mijn volgende blog is dus waarschijnlijk over een week, vlak voor we op stateside gaan! 

En nu ik deze blog post, zit ik lunch te eten bij Wendy's (soort van MacDonals met beter eten en slechter personeel :P). In McAlester, Oklahoma,, way to go! :P 



*de namen zijn uit veiligheidsredenen veranderd (^^)