Carnaval, feest, uit mijn comfortzone en groeien:)

Hier is weer een blog! Deze keer een iets andere vorm. :P
Ik vertel heeuuul kort wat we deze week gedaan hebben, daarna wil ik twee verhalen vertellen van deze week. De eerste is een waargebeurd verhaal, tenminste ze zijn allebei waargebeurd maar de eerste is echt van mij uit geschreven, een verhaal wat mij erg raakte. Het tweede verhaal heb ik geschreven uit het perspectief van iemand anders, ik weet niet of het echt zo is gebeurd, maar zo heb ik het ervaren. Hahah, dit klinkt simsalabim, maar verderop begrijp je het daardoor beter denk ik.
En dan aan het einde een update wat betreft mijn eigen relatie met God, want deze week zijn er veel dingen gebeurd die me heel erg aan het denken hebben gezet. 
Het is al met al een behoorlijk lange blog geworden dus ik daag je uit om er goed voor te gaan zetten en er eens echt over na te denken, over God en geloof, maar ook voor hoeveel dingen er mensen nodig zijn en hoe simpel het soms kan zijn!

Maar eerst :P

Wat onze ministries tijdens het carnaval waren
We waren met een groep van bijnna 200mensen, niet alleen ywam'ers maar ook lokale mensen en groepen van kerken etc. Overdag hadden we prep (=preparation, voorbereiding) en van 8 uur 's avonds tot ongeveer 2 uur 's nachts hadden we de ministries. De keuzes die we hadden waren; evangelisatie (in het carnavalterrein of erbuiten), bidden tijdens de carnavalsuren, een gratis cafe, allerlei dingen doen met de kinderen (die nemen de feestende ouders gewoon mee namelijk! Middernacht hadden we nog verschillende halfsuffende peuters rondlopen..) of een gratis beautysalon (hier kon je je haar laten knippen of je nagels laten lakken). En alles gratis. Voor degenen die mij kennen, (haha doe een gok en kijk of je het goed hebt ^^ ) ik heb beautysalon gedaan of tenminste min of meer. Het idee is dat tijdens het nagels lakken, je een gesprekje met mensen kunt aanknopen en misschien voor ze kunt bidden, maar het belangrijkste is dat mensen tot rust kunnen komen. Verder heb ik ballonfiguren gemaakt voor kinderen, met het allerlei schattigste jongetje ever en zijn broer een zwaardgevecht met ballonzwaarden gehouden (het jongetje lachte elke keer zo hard als zijn broer me "neerstak" en ik dramatisch op de grond viel, haha, dat was echt zo goud waard om dat jongetje te zien lachen!). 
Verder hebben we een flashmob gedaan en heb ik een random danceparty op straat gestart, haha, maar daarover later meer ;)


Estephania
Dit jonge meisje is gekleed als een 18jarige, alhoewel ze zelf pas twaalf jaar oud is. Ze is samen met haar twee vriendinnen en het vriendje van veertien van een van haar vriendinnen. Het is al na elven als ze het terrein voorbij lopen waar ons cafe en de beautysalon is. Katie en ik maken balondieren bij de ingang en ook al gedragen deze kinderen zich zo volwassen met feesten, Estephania komt heel enthousiast meteen naar ons toegelopen als we roepen dat we gratis balondieren hebben. Zodra ze hoort van het schminken, gaat ze gauw naar binnen om geschminkt te worden. Ze wil een roze masker om haar ogen, een carnavalsmasker. Het is zo'n mooi meisje met haar krullende schouderlange, donkere haar en intense ogen. 
Een tijdje later zien Katie en ik dit groepje in de schaduw op het strand rondhangen dus we besluiten om te proberen om een praatje te maken en ze misschien aan een tafeltje in het cafe wat met hen te drinken en meer over hen te weten te komen. De kinderen lijken enthousiast om wat te drinken te krijgen maar ze moeten eerst naar "het openbare toilet", oftewel achter een gebouw bij de rotsen een algemeen bekend toilet hier. Als het lang duurt, komt Estephania aanrennen om te zeggen dat het langer duurt. We vragen haar om vast met ons gezellig aan een tafeltje gaan zitten. En ze gaat met ons mee, ze lijkt het leuk te vinden om deze persoonlijke aandacht te krijgen. Inmiddels heb ik Tascha gevraagd om te helpen vertalen want Estephania spreekt alleen maar Spaans en mijn Spaans is nog niet toereikend voor een gesprek alleen. We praten een beetje met haar; ze heeft een groot gezin en haar ouders zijn op dit moment thuis aan het werk, ze woont een stukje buiten de stad, ze is hier met haar vrienden en weet nog niet hoe laat ze het gaat maken vannacht. Ze gelooft wel in een God, maar niet als een persoonlijke God die haar speciaal vindt...
Haar vrienden zijn er nog steeds niet dus Estephania gaat even kijken waar ze blijven, dan komt ze terug rennen en vertelt dat haar vrienden weg willen dus dat ze ervandoor gaat en dan rent ze snel naar haar vrienden en dan lopen ze weg, de poort uit..

Haar verhaal raakt me zo erg omdat er zoveel meer is voor haar leven en God zulke gave plannen heeft voor haar, maar in plaats van lekker met poppen te spelen en lekker kind te zijn, gaat ze al uit in pumps en een kort rokje tot diep in de nacht. Omdat ik de leegte en de hunkering naar liefde in haar ogen zie. Omdat het echt een supermooi meisje is, nog zo jong en ze zou nog zo onschuldig moeten zijn...

Ik hoop dat we vandaag een zaadje hebben gepland, dat we iets betekend hebben voor haar leven.. Dat ik haar ooit terug zie, maar tot die tijd ga ik haar "adopteren", adopteren in gebed. Want ik geloof dat gebed een verschil kan maken! 


Paradepopje
Ik kijk naar beneden, overal staan mensen. Ze kijken en lachen, klappen en soms fluiten ze of dansen. Er zijn veel meer meisjes zoals ik, ik vraag me af of de mensen klappen voor de wagens of alleen maar mijn lichaam zien. Ik vraag me af of ik ooit voor iemand meer zal zijn dan een lichaam, dat iemand dieper zal kijken en zal zien dat er meer is dan dat. Ik vraag me af of mensen klappen voor hoe mooi de carnavalswagens zijn of voor de schaars geklede, mooie, jonge meisjes die op de wagens dansen. Of het nou bij het thema van de wagen past of niet, overal staan we tentoongesteld. 

Ik ben een meisje uit Mazatlan, Mexico, dit weekend is het carnaval. Dat betekent de parade, veel feestende mensen van overal op de wereld en ik sta op een van de paradewagens. Gekleed in min of meer slechts een bikini met een jurkje van doorzichtig tule. Mensen lachen en bekijken de prachtige carnavalsparade. Ik lach en zwaai, maar ik voel me ongemakkelijk. Iedereen zei dat het een eer is om op een paradewagen te staan, maar zo voelt het niet. Het voelt alsof ik tentoongesteld sta. 
Dan zie ik een groepje van drie meiden, een van hen lacht naar me. Maar het is een andere lach, een lach speciaal voor mij, niet voor mijn lichaam. Je herkent zo'n lach, het is namelijk een totaal andere lach dan de meeste mensen hier. Haar lach laat me liefde, waardering zien en maakt dat ik me gezien voel. Zouden dit die christenen zijn waar iedereen het over heeft? Die gekke groep mensen die iedereen vertelt over God? Iedereen heeft het over ze in de stad en ze zijn er elke avond op het carnaval, ze doen zulke maffe dingen dat ze iedereen opvallen met hun gezwaai met vlaggen midden op het festivalterrein en hun gratis cafe en beautysalon. En net voor de grote parade gingen ze, naar wat ik gehoord heb, uit het niets ineens dansen op straat met de kinderen die aan het wachten waren voor de parade..
Ja ik denk het wel, en ik snap nu waarom iedereen het over hen heeft, want ze zijn echt anders! Ik heb het nu zelf gezien, misschien kan ik na de parade eens naar die beautysalon gaan en met iemand van hen praten, misschien met dat meisje dat naar me lachte, vragen waarom ze dit doen... 
Vragen of ik datzelfde kan hebben wat zij hebben! 


Mijn struggles (worstelingen) met God
Het begin van vorige week was voor mij behoorlijk pittig, ik wist niet goed wat ik tegen mensen moest zeggen, hoe kan ik vertellen over God als ik het zelf allemaal nog niet weet, ik sprak geen Spaans of durfde het in ieder geval nog niet te proberen, ik zat niet lekker in mijn vel, er gebeurden allemaal ongelukjes tijdens de periode vanaf de laatste blog, zoals mijn tas werd gestolen met als waardevolle spullen (gelukkig alleen maar) mijn bijbel en mijn fotocamera.. En als je dan allemaal mensen om je heen hebt die superenthousiast zijn over God, lijkem te weten wat ze moeten zeggen, profetieen voor mensen ontvangen, mensen bij bosjes (voor je gevoel) tot God leiden en Spaans spreken of doen alsof haha, dat helpt niet echt mee.. Dus daar was ik behoorlijk mee aan het worstelen. Ik denk dat dit een cruciaal iets is, aangezien ik moest gaan nadenken waarom God voor mij zo belangrijk is, dat is Hij inmiddels zeker namelijk! Wat ik de afgelopen tijd heb geleerd, is dat God ontzettend persoonlijk is, dat Hij genoeg om ons gaf om Zijn zoon te geven om de optie (want het we hebben nog steeds de keus om Hem af te wijzen!) tot een relatie met Hem weer open te zetten. Dat slaat toch nergens op?! Ik ben dan wel geen ouder, maar ik zou mijn kind niet opofferen voor iemand die mij niet ziet staan, of ik zou mijn leven niet geven voor iemand die me haat ofzo.. En ook al negeer ik God elke keer opnieuw en weet ik het altijd beter (denk ik, want uiteindelijk blijkt dat mijn gevoel toch gelijk had en niet wat ik dacht.. Ik heb meestal niet echt een stem ofzo maar een heel sterk gevoel en ik begin nu te herkennen wanneer een gevoel gewoon van mij is en wanneer het denk ik van God is..) toch blijft Hij om me geven en me nieuwe kansen geven. En als je dit leest en het niet zelf ervaren hebt dan klinkt heel raar dat weet ik xD tot een paar dagen geleden kon ik zelf ook nog niks met dit soort opmerkingen, je moet het echt ervaren. En dat heb ik afgelopen dagen gedaan :) ik heb ervaren dat het echt een enorme vrijheid is, superveel fun en veel interessanter leven als je luistert naar dat gevoel of zachte stemmetje! 
Zo deden we vlak voor de parade begon nog wat evangelisatie, en ik weet nog steeds niet wat ik moest doen, dus toen er muziek aanging bedacht ik ineens iets! Ik heb een paar vrienden bij elkaar getrokken en we zijn midden op de vrijgemaakte straat gaan dansen, en kinderen uitnodigen om met ons te dansen. Het was zo heerlijk om gewoon lekker gek te doen en om die kinderen te zien lachen en dansen! Haha latino's kunnen zeker goed dansen, zelfs de kleintjes, en de jongens dansen ook mee. Dus dat was heerlijk! Terwijl een paar maand geleden had ik waarschijnlijk nog niet meegedaan als mijn hele groep op straat had gestaan en nu begon ik! 
Daarnaast heb ik drie dagen geleden de knop omgezet; dit is waarschijnlijk het enige moment dat ik deze mensen ooit ontmoet, dus falen kan ik niet echt met Spaans (ik zie ze toch nooit meer :P) en ik heb maar één kans om deze mensen iets van God te laten zien en dat kan ook op andere manieren dan vertellen over God!  Dus sinds toen heb met vier kinderen en een aantal volwassenen simpele Spaanse gesprekken gehad, met twee mensen over God gepraat, een behoorlijk aantal mensen uitgelegd waarom we gratis spullen uitdelen en wie we zijn, vier keer een taxi aangehouden, onderhandeld over de prijs, wisselgeld gevraagd en waar we heen moesten en goed aangekomen, en eten besteld voor drie personen. En dat allemaal in het Spaans, of zoals we hier zeggen; Spanglish (Spaans-Engels) en nu kom ik er dus achter dat ik meer weet dan ik dacht en dat als je het gewoon probeert mensen je vanzelf corrigeren als het niet goed is. En de meeste mensen zijn alleen maar opener omdat ze zien dat je probeert! Dus dat is wel heel gaaf om te ervaren :)

Ik heb nog steeds heel veel vragen en evangelisatie kan ik nog steeds niet, maar ik kan wel Gods liefde en vooral humor en fun laten zien door ballonfiguren, interesse tonen in mensen, echt naar ze lachen, free hugs geven en lekker onbezorgd plezier hebben met kinderen en tieners. Want ik geloof dat dat een groot deel is van wie God is! En de lach van kinderen, de verandering in hun uitdrukking en de uitdrukking in hun ogen wanneer ze zich realiseren dat ze uniek en de moeite waard zijn, die is oneindig kostbaar en onbetaalbaar!