Eerste weken van de Outreach! :)

Buenos Diaz mi Amigos!

It's been a while, maar hier is weer een blogje!
Het voelt echt alsof het eeuwen geleden is :O ik zal proberen jullie een goede indruk te geven van alles wat gebeurd is ;) (zonder een megalange blog te schrijven.. XD)

Eerst de reis, we vertrokken op zondag de 30ste december, wat een twaalfurige rit zou zijn naar Wichita, Kansas duurde zestien uur. Why? Door een stuurafwijking in ons busje, Annie (dochtertje van de leiders) was ziek, de wegen waar grotendeels verijsd, dus ja was een avontuur xD
De volgende dag zou een dag van dertien uur zijn maar dat werd twintig uur, en we vertrokken ook nog laat in plaats van vroeg doordat het busje naar de garage moest, vervolgens nog steeds verijsde wegen en het busje was nog steeds niet super.. Dus in plaats van op oudjaarsavond kwamen we op nieuwjaarsochtend om zeven uur aan bij de grens!

Daar zouden we de eerste blijven en dan de volgende dag naar Mexico City met de bus, maar de bus duurde 36uur in plaats van 24, dus toen gingen we op zoek naar vliegtickets en vonden we tickets die min of meer goedkoper waren dan de bus! :) dus vlogen we de derde,,

Dat dachten we dus, er is hier ongeveer één keer in het jaar een paar cm sneeuw en de derde van januari was die unieke dag dat we hier zoveel sneeuw kregen als er sinds 1953 niet meer geweest was hier. Dus de vlucht werd geannuleerd. Toen zouden we de vierde vliegen, vlucht omgeboekt terug naar Rancho los Amigos (het kindertehuis in Juarez) en jawel de vierde weer geannuleerd. De eerste vlucht die we konden krijgen daarna was de zevende. Dus toen gingen we weer terug naar Rancho.

Inmiddels hebben we op Rancho dus een beetje gewerkt, de eerste dagen vooral met ze rondhangen en spelen. We hebben koekjes met ze gebakken die ze zelf mochten versieren met snoepjes zoals zij wilden (want ze zijn allemaal uniek :) ), gevolg was koekjes die ontploften van het snoep, haha nee er kan meer op ik weet het zeker!, leuke kinders xD
En we hebben zaterdag de vijfde en zondag de zesde twee volledige dagen (goede 13uur!) als staff gewerkt. Maria en ik waren de supervisors van de jongens en de andere drie meiden voor de meisjes. In Rancho zijn er ongeveer dertig kinderen! Het was echt een gave ervaring, ook om steeds leuker contact te hebben met de kinderen en een paar kleine overwinninkjes met de oudere jongens (qua respect en contact krijgen ;) ).
Er was bijvoorbeeld één jongen die weigerde engels te praten (hij is 15jaar oud,.) en me volledig negeerde als ik in de keuken hielp met afdrogen ofzo. John zei op een van de dagen, Rieneke gaat je helpen en je kunt zelfs Spaans praten als je langzaam praat verstaan Sam (die was er ook :P) en Rieneke je best! En toen zei hij zowaar een klein zinnetje in het engels! :) vervolgens wilde ik iets vragen en ik zei zijn naam, ik zag hem twijfelen of hij zou reageren en toen na een paar seconden draaide hij zich om en zei: ja? Het klinkt misschien stom, maar dat voelde echt als een overwinning na twee dagen bijna volledige negeringishding :P

Mentale staat? Chaotisch xD het is heel gaaf hier, maar ook raar omdat de kinderen er zo goed uitzien en blij, maar als je hun verhalen hoort is echt bizar.. (Het zijn allemaal kinderen die niet thuis kunnen wonen omdat het gevaarlijk is of omdat de ouders niet voor ze kunnen zorgen..) dat gaat in mijn hoofd moeilijk samen,, maarja daar komt vast wel een plekje voor ;)
Verder heb ik een boel dingen die door mijn hoofd vliegen en meteen eigenlijk weer weg zijn, ik ga behoorlijk wat tijd nodig hebben om alles echt te verwerken.. XD
Het spaans is met sommige kinderen hier wel een barriere maar de meeste spreken best wat engels. En ik kwam erachter dat ik spaans goed genoeg kan lezen om te snappen waar het over gaat en kan verstaan als ik me focus, ik kan het alleen niet spreken xD (waren al mijn talen op school toch nog ergens goed voor ;P)
Ons team? We hebben een geweldig team met heel unieke en geweldige mensen. Helaas zorgt die uniekheid ook voor wat botsingen, so far leggen we ze wel goed bij maar ze zijn er natuurlijk wel.. Dus als jullie bidden voor ons, please bid voor eenheid en begrip voor elkaar.. We komen uit vier verschillende landen met een heel andere achtergrond en karakters.. Dat is gaaf maar maakt het ook lastiger xD

------------------

Op de zevende zijn we dan eindelijk (weliswaar met vertraging xD) aangekomen in Mexico City. Ons focusministry is werken in het opvanghuis voor minderjarige ex-prostituees, ik had echter heel sterk het gevoel dat ik er niet heen moest gaan, maar in de tijd dat mijn team daar was heb ik op de basis gebeden voor de meiden van het huis, de staff, ons team etc. Wel raar om niet betrokken te zijn (voor mijn gevoel.,) bij het ministry, maar het is wel goed denk ik.. Verder hebben we lunch gegeten met streetkids, uno gespeeld en met ze gevoetbald (streetkids is van een jaar of 5 tot 30 :P) was wel lachen helaas waren mijn voetbalskills niet super xD en praatten die mensen allemaal spaans dus kon ik niet echt met ze socialisen,,, ik probeer Spaans te leren, maar als ik mensen hier vraag om me dingen te leren leer ik het uit het engels, dus ik probeer een taal te leren vanuit mijn tweede taal dus dat is nog best wel lastig zeg maar :P
Bovendien zijn we naar Aztekische (of however je dat schrijft :P ) pyramides geweest; de altaren waarop mensen geofferd werden vroeger. Dat was best indrukwekkend alleen het grappige was, we beklommen de pyramides (3 stuks, de grootste had 246 schots en scheve treden :P) en we waren allemaal zo onder de indruk, alleen niet van de pyramides zelf, maar van het prachtige uitzicht en de bergen die erom lagen.. (Haha dus nog steeds over God's creatie in plaats van wat mensen gemaakt hebben ;) )

Op het moment zijn dit mijn grootste struggles,
Versta ik God echt tijdens het bidden of bedenk ik dingen in mijn hoofd, zit ik tegen mezelf te praten zegmaar,, hoe weet je het verschil enzo? Maar dat is denk ik iets waar ik in moet groeien, oefenen en leren (met vallen en opstaan,,, helaas :P)
Verder zijn we elke keer heel kort op de plekken, maar lang genoeg om er een stukje van je hart achter te laten; voor de plekken, de ministries of de mensen. Straks krijg ik nog bindingsangst van al het afscheid nemen :O nee dat zal niet gebeuren, maar dat vind ik wel lastig.. Hoe ik me echt kan blijven inzetten, mijn hart erin leggen als ik er maar zo kort ben.. En weet dat het afscheid komt in niet al te lange tijd.,
En we hebben niet echt glory-hallelujah-breakthrough verhalen, zoals andere outreaches, aan de ene kant voelt het een beetje alsof we niet echt iets doen, aan de andere kant is dit denk ik wel een goed beeld van echt missionairywerk, je ziet immers niet altijd gave dingen gebeuren.. Maar het maakt het wel moeilijker om te weten dat we hier echt wat brengen en een invloed hebben op de levens van mensen.

Nou ik hoop dat mijn blog niet te lang is geworden en dat jullie zo een beetje kunnen meeleven met wat ik hier allemaal doe, het is lastig uitleggen zonder superdupermegalange blogs te schrijven.. XD als je ergens vragen over hebt stel ze gerust!

Mijn volgende blog zal waarschijnlijk over een week zijn over de restant van Mexico City en een paar dagen Juarez, want dan kan ik daarna elke twee weken schrijven en dan is het ook meteen per locatie, iets overzichtelijker denk ik :P

Dat was het dan weer voor nu! En als je dingen vreemd vindt of whatever, please vraag het in email, reactie of facebook ofzo! :) dan kan ik meer vertellen :P

Groetjes!